świadectwo pracy dla przyszłego emeryta
Uwzględniając jednak fakt, iż stosunek pracy przyszłego emeryta rozwiązał się 25 stycznia, należy uznać, że pracownik nie nabył prawa do całej puli urlopowej na 2018 r., a jedynie do
2 sierpnia 2020 Okresy nieskładkowe wykazywane w świadectwie pracy W związku z rozwiązaniem lub wygaśnięciem stosunku pracy pracodawca jest obowiązany wydać pracownikowi świadectwo pracy w dniu, w którym następuje ustanie stosunku pracy, jeżeli nie zamierza nawiązać z nim kolejnego stosunku pracy w ciągu 7 dni od dnia rozwiązania lub wygaśnięcia poprzedniego stosunku pracy. Jeżeli z przyczyn obiektywnych wydanie świadectwa pracy pracownikowi albo osobie przez niego upoważnionej w tym terminie nie jest możliwe, pracodawca w ciągu 7 dni od dnia upływu tego terminu przesyła świadectwo pracy pracownikowi lub tej osobie za pośrednictwem operatora pocztowego w rozumieniu ustawy z dnia 23 listopada 2012 r. - Prawo pocztowe (Dz. U. z 2018 r. poz. 2188) albo doręcza je w inny sposób. Świadectwo pracy dotyczy okresu lub okresów zatrudnienia, za które dotychczas nie wydano świadectwa pracy. Okresem nieskładkowym jest okres: za który nie było obowiązku opłacania składki na ubezpieczenia społeczne (emerytalne i rentowe), i który podlega uwzględnieniu przy ustalaniu prawa do świadczeń emerytalno-rentowych oraz ich wysokości. Okresy nieskładkowe ust. 6 pkt 13 wzoru świadectwa pracy. Okresy te wskazane zostały w art. 7 ustawy emerytalnej. Zalicza się do nich okresy: pobierania wynagrodzenia za czas niezdolności do pracy wypłaconego na podstawie przepisów Kodeksu pracy zasiłków z ubezpieczenia społecznego (chorobowego lub opiekuńczego) oraz świadczenia rehabilitacyjnego przypadające przed dniem nabycia prawa do emerytury lub renty okresy urlopu wychowawczego (z zastrzeżeniem, że okres korzystania z tego urlopu przypadający po 31 grudnia 1998 r. zalicza się, co do zasady, do okresów składkowych) urlopu bezpłatnego udzielonego na podstawie przepisów w sprawie bezpłatnych urlopów dla matek pracujących opiekujących się małymi dziećmi, innych udzielonych w tym celu urlopów bezpłatnych - z powodu opieki nad dzieckiem urlopu bezpłatnego oraz przerw w zatrudnieniu w razie nieudzielenia urlopu bezpłatnego małżonkom pracowników skierowanych do pracy w przedstawicielstwach dyplomatycznych, urzędach konsularnych, w stałych przedstawicielstwach przy ONZ i w innych misjach specjalnych za granicą, w instytutach, ośrodkach informacji i kultury za granicą niewykonywania pracy po ustaniu zatrudnienia, jeżeli za te okresy, na podstawie przepisów Kodeksu pracy, zostało wypłacone odszkodowanie. Urlop wychowawczy: okresem nieskładkowym jest okres, za który nie było obowiązku opłacania składki na ubezpieczenie społeczne. Do 31 grudnia 1998 r. takim okresem był urlop wychowawczy. Od 01 stycznia 1999 r. osoba korzystająca z urlopu wychowawczego podlega ubezpieczeniom emerytalnemu i rentowym, o ile spełnia warunki określone w art. 9 ust. 6 ustawy o sus. W pierwszej kolejności należy ocenić do jakich okresów zalicza się urlop wychowawczy i na podstawie tego rozstrzygnięcia wykazać bądź nie ten okres w ust. 6 pkt 13 wzoru świadectwa pracy. Zasiłek macierzyński jest to okres składkowy stąd nie wykazuje się tego rodzaju świadczenia w okresach nieskładkowych Urlop bezpłatny w ust. 6 pkt 13 świadectwa: należy wskazać przypadające w okresie zatrudnienia okresy nieskładkowe określone w przepisach o emeryturach i rentach w tym, okresy urlopu bezpłatnego oraz przerw w zatrudnieniu w razie nieudzielenia urlopu bezpłatnego małżonkom pracowników skierowanych do pracy w przedstawicielstwach dyplomatycznych, urzędach konsularnych, w stałych przedstawicielstwach przy Organizacji Narodów Zjednoczonych i w innych misjach specjalnych za granicą, w instytutach, ośrodkach informacji i kultury za granicą Tylko i wyłącznie wymienione w ustawie emerytalnej okresy takich urlopów bezpłatnych są okresami nieskładkowymi. Urlopy bezpłatne udzielane na wniosek pracownika w trybie art. 174 § 1 należy odnotować wyłącznie w ust. 6 pkt 2 świadectwa pracy. Nieobecności usprawiedliwione i nieusprawiedliwione niepłatne tego rodzaju nieobecności w pracy nie zostały wskazane w ustawie emerytalnej oznacza to, że okresów tych nie wykazuje się w świadectwie pracy. Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 8 marca 2016 r., sygn. akt II UK 98/15 wskazał, że: "(…) zaliczenie danego okresu do okresów składkowych bądź nieskładkowych wymaga jednoznacznego umieszczenia go w katalogu tych okresów, brak jest argumentów przemawiających za możliwością domniemywania, że dany okres ma charakter składkowy bądź nieskładkowy (…)”. Przykład W okresie zatrudnienia pracownik: korzystał z urlopu ojcowskiego w okresie: od 01 do 14 lutego 2017 r. korzystał z urlopu bezpłatnego (art. 174 w okresie: od 12 do 16 maja 2018 r. i od 01 do 05 września 2019 r. otrzymał wynagrodzenie chorobowe za okres: od 12 do 19 stycznia 2016 r., od 15 do 25 listopada 2017 r., od 03 do 23 maja 2019 r. otrzymał zasiłek opiekuńczy za okres: od 11 do 17 lipca 2018 r., od 10 do 14 sierpnia 2019 r. nie wykonywał pracy w związku z nieobecnością nieusprawiedliwioną: od 02 do 04 kwietnia 2018 r. nie wykonywał pracy w związku z nieobecnością usprawiedliwioną niepłatną: od 11 do 12 czerwca 2019 r. ZAPAMIĘTAJ Przepis ustawy emerytalnej katalogujący okresy nieskładkowe (wymienione na wstępie) obowiązuje w niezmienionym brzmieniu od wejścia tego aktu w życie, tj. od 1 stycznia 1999 r. Przed tym dniem okresy nieskładkowe wskazywała, uchylona ustawą emerytalną, ustawa z dnia 17 października 1991 r. o rewaloryzacji emerytur i rent, o zasadach ustalania emerytur i rent oraz o zmianie niektórych ustaw (Dz. U. nr 104, poz. 450 z późn. zm.), która weszła w życie 15 listopada 1991 r. Z tym dniem dokonała ona podziału okresów uwzględnianych przy ustalaniu prawa do świadczeń emerytalno-rentowych oraz ich wysokości na składkowe i nieskładkowe. Katalog okresów nieskładkowych zawarty był w art. 4 ust. 1 tego aktu. Przed wejściem w życie ustawy o rewaloryzacji emerytur i rent, przepisy o zaopatrzeniu emerytalnym nie przewidywały wpływu okresów nieskładkowych na prawo do świadczeń lub ich wysokość, tym bardziej nie wskazywały (katalogowały) tych okresów. Dla omawianych celów należy więc uznać, że przed tym dniem takie okresy nie występowały. Autor: Jeżek Przemysław
Świadczenia pieniężne dla osób deportowanych; Świadczenia pieniężne dla osób będących cywilnymi niewidomymi ofiarami działań wojennych; Ryczałt energetyczny; Ekwiwalent pieniężny z tytułu prawa do bezpłatnego węgla; Ekwiwalent pieniężny z tytułu prawa do bezpłatnego węgla dla osób uprawnionych z przedsiębiorstw robót Od 1 października 2017 r. wiek emerytalny będzie ponownie wynosił 60 lat dla kobiet i 65 lat dla mężczyzn. Oznacza to powrót do stanu prawnego obowiązującego sprzed zmian wprowadzonych od stycznia 2013 r., które przewidywały, że wiek emerytalny ma być równy niezależnie od płci i docelowo wynosić 67 lat. Powyższe wiąże się z tym, że jeszcze w tym roku uprawnienie do emerytury, na mocy znowelizowanych przepisów, uzyska pokaźna rzesza pracowników. W celu skorzystania z tego prawa, będą oni musieli rozwiązać stosunek pracy u dotychczasowego pracodawcy. To z kolei wymusi na zakładach pracy wypełnienie wymaganych prawem obowiązków związanych z rozstawaniem się z pracownikiem. Spośród nich jednym z ważniejszych jest właściwe rozliczenie się z zatrudnionym z urlopu wypoczynkowego. Aby prawidłowo tego dokonać, niezbędne jest ustalenie, czy przyszły emeryt posiada zaległy urlop oraz ile dni urlopowych przysługuje mu w danym roku (przy zastosowaniu w razie potrzeby tzw. zasady proporcjonalności). Jeśli odchodzący na emeryturę w ostatnim dniu pracy będzie posiadał jakiś niewykorzystany urlop, pojawi się konieczność wypłacenia mu stosownego ekwiwalentu pieniężnego. 20 lub 26 dni w roku Urlopu wypoczynkowego udziela się w dni, które są dla zatrudnionego dniami pracy, zgodnie z obowiązującym go rozkładem czasu pracy, w wymiarze godzinowym odpowiadającym dobowemu wymiarowi czasu pracy pracownika w danym dniu. Jego wymiar wynosi: - 20 dni – jeżeli etatowiec posiada staż urlopowy krótszy niż 10 lat, - 26 dni – jeżeli ww. staż wynosi co najmniej 10 lat. Proporcjonalnie przy części etatu... Pracownikom niepełnoetatowym przysługuje urlop obniżony w sposób proporcjonalny do ich wymiaru etatu określonego w umowie o pracę. Udzielając płatnego wypoczynku zatrudnionemu na część etatu, wymiar urlopu wynikający z ogólnego stażu urlopowego (20 albo 26 dni) redukujemy proporcjonalnie do wymiaru czasu pracy wskazanego w umowie o pracę. ...i ustaniu zatrudnienia w trakcie roku W sytuacji, gdy w ciągu roku ma miejsce rozwiązanie umowy o pracę, pracownikowi należy się urlop skalkulowany proporcjonalnie do czasu przepracowanego w danym roku: 1) u dotychczasowego pracodawcy – w wymiarze proporcjonalnym do okresu przepracowanego u tego pracodawcy w roku ustania stosunku pracy, chyba że przed jego ustaniem pracownik wykorzystał urlop w przysługującym mu lub w wyższym wymiarze, 2) u kolejnego pracodawcy w wymiarze: - proporcjonalnym do okresu pozostałego do końca danego roku kalendarzowego – w razie zatrudnienia na czas nie krótszy niż do końca danego roku kalendarzowego, - proporcjonalnym do okresu zatrudnienia w danym roku kalendarzowym – w razie zatrudnienia na czas krótszy niż do końca danego roku kalendarzowego. Temu, kto przed zakończeniem stosunku pracy w ciągu roku skonsumował w naturze urlop w wymiarze wyższym niż wynikałoby to z proporcji do przepracowanego okresu, u kolejnego pracodawcy przysługuje urlop w odpowiednio niższym wymiarze. Ważne, aby łączny wymiar przywileju urlopowego w roku kalendarzowym nie był niższy niż wynikający z okresu przepracowanego w tym roku u wszystkich pracodawców. Niższy urlop dla przyszłego emeryta Zasada proporcjonalnego urlopu za przepracowany okres dotyczy wszystkich pracowników. Nie ma tu wyjątków. Zatem stosuje się ją także w przypadku rozwiązania umowy o pracę na okoliczność uzyskania przez podwładnego uprawnień emerytalnych. Tak wynika z uchwały Sądu Najwyższego z 20 sierpnia 1997 r. (III ZP 26/97, OSNP 1998/5/145). Mniej o 1/12 za każdy miesiąc Wyznaczając urlop proporcjonalny, należy pamiętać głównie o następujących regułach: - kalendarzowy miesiąc pracy odpowiada 1/12 wymiaru urlopu przysługującego pracownikowi, - niepełny kalendarzowy miesiąc pracy zaokrągla się w górę do pełnego miesiąca; w razie zakończenia i podjęcia kolejnego zatrudnienia w trakcie tego samego miesiąca zaokrąglenia dokonuje dotychczasowy pracodawca, - 1 dzień urlopu odpowiada 8 godzinom pracy, - wynikający z wyliczeń niepełny dzień urlopu zaokrąglamy w górę do pełnego dnia. Jeśli w trakcie roku dochodzi do zakończenia współpracy z pracownikiem niepełnoetatowym, wówczas jego urlop jest „podwójnie proporcjonalny". Wymiar urlopu podlega redukcji raz z tytułu pracy na część etatu, a drugi raz – z uwagi na trwanie stosunku pracy w danym zakładzie przez niepełny rok. Przykład Zatrudniony na 1/2 etatu pracownik chce zwolnić się z pracy na własną prośbę z końcem października br., ponieważ zamierza przejść na emeryturę. U obecnego pracodawcy pracuje od początku stycznia 2017 r., a jego ogólny staż urlopowy wynosi ponad 40 lat. W rozpatrywanej sytuacji ustalenie wymiaru urlopu wypoczynkowego powinno wyglądać następująco: 26 dni x 1/2 etatu = 13 dni, 13 dni : 12 m-cy x 10 m-cy zatrudnienia w 2017 r. = 10,83; po zaokrągleniu 11 dni, 11 dni x 8 godz. = 88 godzin urlopu. Ekwiwalent za niewykorzystane dni Odstępstwem od zasady udzielania wypoczynku w naturze jest ekwiwalent pieniężny za niewykorzystany urlop. Wypłaca się go wyłącznie w przypadku niewykorzystania należnego urlopu w całości lub w części z powodu rozwiązania lub wygaśnięcia stosunku pracy. Pracodawca nie musi naliczać ekwiwalentu, gdy porozumie się z pracownikiem, że wykorzysta on urlop w trakcie trwania kolejnej umowy o pracę zawartej bezpośrednio po rozwiązaniu lub wygaśnięciu poprzedniej umowy. Stanowi o tym art. 171 § 3 kodeksu pracy. W przypadku osób przechodzących na emeryturę dość często zdarza się, że kończą one współpracę z pracodawcą, aby zyskać prawo do świadczenia emerytalnego i w niedługi czas po tym ponownie się zatrudniają w tym samym zakładzie. Taki stan rzeczy skłania do zastanowienia się, czy w opisanej sytuacji podmiot zatrudniający może nie wypłacić ekwiwalentu za niewykorzystany urlop, tak aby pracownik po powtórnym przyjęciu do pracy wykorzystał go w naturze? Z uwagi na fakt, iż przywołany wyżej przepis posługuje się sformułowaniem „bezpośrednio", brak wypłaty ekwiwalentu w razie przerwy w zatrudnieniu i przeniesienie urlopu na kolejną umowę, jest niedopuszczalne. W wyroku Sądu Najwyższego z 29 marca 2001 r. (I PKN 336/00, OSNP 2003/1/14) podkreślono, że w momencie zakończenia stosunku pracy prawo do niewykorzystanego w naturze urlopu wypoczynkowego ulega przekształceniu w uprawnienie do ekwiwalentu pieniężnego, który pracownik powinien otrzymać w ostatnim dniu trwania umowy o pracę. W tym dniu rozpoczyna bieg termin przedawnienia roszczenia o pieniężną należność za niewykorzystane w naturze, a nieprzedawnione dni urlopowe. Aktualny współczynnik Przesądzający dla rozstrzygnięcia tego, w jakiej wysokości zastosować współczynnik przy obliczaniu kwoty należnego ekwiwalentu urlopowego, jest moment uzyskania przez pracownika prawa do należności za urlop niewykorzystany w naturze. Współczynnik trzeba zatem przyjąć z tego roku, w którym powstało prawo do ekwiwalentu. Nie jest ważne, czy chodzi o urlop bieżący, czy zaległy. Jeżeli więc np. podwładny w związku ze spełnianiem warunków do uzyskania emerytury odejdzie z pracy w październiku 2017 r. mając na koncie urlopowym niewykorzystane dni płatnego wypoczynku jeszcze z dwóch minionych lat, to obliczając kwotę należnego mu z tego tytułu ekwiwalentu trzeba posłużyć się współczynnikiem z bieżącego roku, który dla pracownika pełnoetatowego wynosi 20,83. Może się przedawnić Prawo do urlopu wypoczynkowego przedawnia się z upływem trzech lat od dnia, w którym urlop stał się wymagalny. Niestety termin wymagalności roszczenia o urlop nie został jednoznacznie określony w przepisach. Z pomocą w rozstrzygnięciu tej kwestii przychodzi wyrok Sądu Najwyższego z 11 kwietnia 2001 r. (I PKN 367/00, OSNP 2003/2/38), w którym uznano, że: rozpoczęcie biegu tego terminu następuje bądź z końcem roku kalendarzowego, za który urlop przysługuje (art. 161 bądź najpóźniej z końcem pierwszego kwartału roku następnego, jeżeli urlop został przesunięty na ten rok z przyczyn leżących po stronie pracownika lub pracodawcy (art. 168 Z uwagi na zmianę przepisów od 1 stycznia 2012 r., w odniesieniu do zaległego urlopu za 2011 r. i lata następne termin przedawnienia liczy się od końca września następnego roku przypadającego po roku, w którym pracownik nabył do niego prawo. Przykład Pracodawca udzielił zatrudnionemu 26 dni urlopu wypoczynkowego przysługującego mu za 2016 r. w terminie od 1 lipca do 5 sierpnia 2016 r. Z powodu choroby podwładnego urlop ten został przerwany po 20 dniach i do końca 2016 r. pracownik już go nie wykorzystał. W tej sytuacji 6 dni urlopu za 2016 r. przedawni się z końcem września 2020 r. masz pytanie, wyślij e-mail: tygodnikpraca@ Konieczna zgoda pracodawcy Zakłady pracy zobligowane są do udzielania urlopów: - w tym roku, w którym pracownicy nabyli do nich prawo, - na bieżąco, zgodnie z planem urlopów albo – w razie jego braku – w terminach uzgodnionych z pracownikami. Szef zasadniczo nie jest związany wnioskiem urlopowym pracownika, chyba że chodzi o urlop ujęty w planie urlopów lub o dni urlopowe bezpośrednio po urlopie macierzyńskim. Potwierdził to Sąd Najwyższy w wyrokach: - z 15 marca 2001 r. (I PKN 306/00, OSNP 2002/24/591), w którym orzeczono, że: Pracownik, który złożył wniosek o udzielenie urlopu wypoczynkowego nieprzewidzianego w planie urlopów, nie może go wykorzystać bez wyraźnej akceptacji pracodawcy, - z 9 marca 2011 r. (II PK 240/10), w którym czytamy: (...) Pracodawca nie jest związany wnioskiem pracownika zawierającym propozycję terminu udzielenia urlopu, jest jednak związany takim wnioskiem, gdy pochodzi on od pracownicy, która urodziła lub ma urodzić dziecko i w związku z tym chciałaby przedłużyć czas sprawowania nad nim pełnej, osobistej opieki (...). Analiza tych wyjaśnień prowadzi do wniosku, iż pracodawca nie musi godzić się na wykorzystanie przez przyszłego emeryta całego należnego mu za dany rok urlopu w pełnym wymiarze, jeśli wiadomo, że jego stosunek pracy ulegnie rozwiązaniu w trakcie roku (chyba że tak długi urlop byłby ujęty w planie urlopów). W takich okolicznościach urlop pracownika będzie bowiem podlegać proporcjonalnemu pomniejszeniu do okresu przepracowanego w danym roku. Świadectwo pracy zawiera przede wszystkim dane o okresie zatrudnienia, wymiarze czasu pracy, rodzajach wykonywanej pracy, zajmowanych stanowiskach czy pełnionych funkcjach. Dowiemy się z niego, w jaki sposób umowa została rozwiązana i z czyjej inicjatywy to nastąpiło. A jeśli pracodawca zakończył umowę z powodu ogłoszenia Pytanie: Pracownik zatrudniony w naszej firmie do 31 grudnia 2011 r. na podstawie umowy o pracę, złożył do ZUS dokumenty o emeryturę i poinformował nas, że chce pracować do 31 sierpnia 2011 r. Jaki art. Kodeksu pracy mam wpisać w świadectwie pracy dla tego pracownika? Jak będzie wyglądała kwestia odprawy, skoro pracował u nas w latach 1999 - 2002, 2006, 2007? Jak obliczyć kwotę odprawy? W przypadku rozwiązania umowy o pracę na mocy porozumienia stron w świadectwie pracy podaje się, jako tryb i podstawę prawną ustania zatrudnienia art. 30 § 1 pkt 1 Kodeksu pracy. Odpowiedź: Przede wszystkim, zanim pracodawca zacznie wypełniać świadectwo pracy - trzeba spowodować rozwiązanie umowy o pracę. Ona bowiem nie rozwiąże się sama wcześniej niż przed 31 grudnia br. Skoro, zatem pracownik chce odejść z pracy z końcem sierpnia br. - trzeba coś w tym kierunku zrobić. W opisanym przypadku najwygodniejsze będzie podpisanie porozumienia stron. Zastosowanie 2 tygodniowego wypowiedzenia nie doprowadzi do ustania stosunku pracy równo 31 sierpnia br., ten dzień wypada, bowiem w środku tygodnia (środa) - z treści pytania wynika, że umowa łącząca pracodawcę z pracownikiem jest umową na czas określony. Rozwiązanie umowy o pracę na mocy porozumienia stron W przypadku rozwiązania umowy o pracę na mocy porozumienia stron w świadectwie pracy podaje się, jako tryb i podstawę prawną ustania zatrudnienia art. 30 § 1 pkt 1 Kodeksu pracy. Informacja o odprawie pieniężnej w świadectwie pracy Ponadto w świadectwie pracy w punkcie 4 ppkt 9 - pracownikowi należy wpisać informację o odprawie pieniężnej wypłaconej w związku z przejściem na emeryturę. Jeżeli odprawa jest wypłacana zgodnie z Kodeksem pracy, to nie ma znaczenia ile lat pracownik był u danego pracodawcy zatrudniony. Odprawa emerytalna z Kodeksu pracy jest 1 miesięczna, bez względu na to, ile lat pracownik odchodzący na emeryturę pracował u danego pracodawcy. Prawo do odprawy w wysokości wyższej niż 1 miesięczne wynagrodzenie lub uzależnienie wysokości odprawy od stażu pracy u danego pracodawcy może wynikać albo z wewnętrznych przepisów np. z układu zbiorowego pracy, z regulaminu pracy albo z tzw. pragmatyk pracowniczych, czyli ustaw szczególnych dotyczących określonych kategorii pracowników np. pracowników samorządowych. Te przepisy mogą również samodzielnie regulować ustalanie wysokości odprawy. Natomiast wysokość odprawy z Kodeksu pracy ustala się tak, jak ekwiwalent pieniężnych za urlop wypoczynkowy. Wynika to z rozporządzenia w sprawie sposobu ustalania wynagrodzenia w okresie niewykonywania pracy oraz wynagrodzenia stanowiącego podstawę obliczania odszkodowań, odpraw, dodatków wyrównawczych do wynagrodzenia oraz innych należności przewidzianych w Kodeksie pracy, które stanowi, że zasady obowiązujące przy ustalaniu ekwiwalentu pieniężnego za urlop stosuje się także w celu obliczenia odprawy pieniężnej przysługującej pracownikowi w związku z przejściem na emeryturę lub rentę. Tylko podstawy do wyliczenia odprawy emerytalnej nie dzieli się przez współczynnik ekwiwalentowy. Tak wynika z orzecznictwa Sądu Najwyższego. Tekst opublikowany: 26 lipca 2011 r. Autor: Monika FrączekPrawnik, autorka opracowań z zakresu prawa pracy. Od 1998 r. była głównym specjalistą w Departamencie Prawa Pracy, w Ministerstwie Pracy i Polityki Od 2003 r. pracowała w Wydziale Legislacji Departamentu Prawa Pracy. Uczestniczyła w pracach legislacyjnych w MPiPS i Parlamencie. Absolwentka Podyplomowego Studium Zbiorowych Stosunków Pracy i Zasobów Ludzkich, w Instytucie Socjologii Uniwersytetu Warszawskiego. Uczestnik Podyplomowego Studium Zagadnień Legislacyjnych prowadzonego na Uniwersytecie Warszawskim. Od wielu lat specjalizuje się w praktycznych zagadnieniach prawa pracy. Autorka opracowań z zakresu prawa pracy kierowanych do pracowników kadr i działów personalnych, a także osób zarządzających. Obecnie prowadzi swoją firmę doradczą oraz prowadzi szkolenia z tematyki prawa pracy dla działów kadr, osób zarządzających oraz związków zawodowych, w szczególności z czasu pracy, dokumentacji pracowniczej, zgodnego z prawem zatrudniania i zwalniania pracowników, podnoszenia kwalifikacji zawodowych uprawnień rodzicielskich, problematyki pracy tymczasowej.